1 Potem polecił ją wprowadzić tam, gdzie rozstawiono jego srebrne naczynia, i rozkazał, aby jej podano do jedzenia jego wspaniałe potrawy, a do picia jego wino.
2 Ale Judyta powiedziała: Nie będę jadła tego, aby to się nie stało sposobnością do złego, lecz niech podadzą mi z tego, co sobie przyniosłam.
3 I odpowiedział jej Holofernes: Jeśli się wyczerpią twoje zapasy, to skąd weźmiemy, aby ci dać podobne do nich? Nie ma bowiem między nami nikogo z twego narodu.
4 A Judyta mu odpowiedziała: Na życie twojej duszy, panie mój, niewolnica twoja nie spożyje tego, co z sobą wzięła, a Pan wcześniej spełni ręką moją to, co postanowił.
5 Potem odprowadzili ją słudzy Holofernesa do namiotu, a ona spała aż do północy. A około straży porannej powstała.
6 I przesłała do Holofernesa prośbę: Niech pan mój rozkaże, aby pozwolono niewolnicy twojej wyjść na modlitwę.
7 Polecił więc Holofernes straży przybocznej, aby jej nie przeszkadzano. A ona przebywała trzy dni w obozie i nocą wychodziła do wąwozu koło Betulii i myła się w obrębie obozu przy źródle wody.
8 A gdy potem wracała, modliła się do Pana, Boga Izraela, aby pokierował jej drogą ku wywyższeniu synów swojego ludu.
9 I wróciwszy oczyszczona, pozostawała w namiocie aż do chwili, kiedy wieczorem przynoszono jej własne pożywienie.
10 Czwartego dnia wydał Holofernes uczte jedynie dla swoich sług, a nie zaprosił do stołu nikogo z dowódców.
11 Potem powiedział do eunucha Bagoasa, przełożonego nad wszystkimi jego majętnościami: Idź i nakłoń tę kobietę hebrajską, która u ciebie przebywa, aby przyszła do nas i z nami jadła i piła.
12 Naprawdę byłoby to hańbą dla nas, gdybyśmy taką kobietę puścili nie obcując z nią. Jeśli jej bowiem nie zwabimy do siebie, będzie z nas sobie drwiła.
13 I odszedł Bagoas od Holofernesa i przyszedł do niej, i rzekł: Piękna, młoda kobieto, nie wahaj się stanąć przed panem moim! Będziesz uczczona w jego obecności i będziesz piła z nami rozweselające wino, i staniesz się w tym dniu jak jedna z córek synów Aszszura, przebywających w domu Nabuchodonozora.
14 A Judyta powiedziała mu na to: A kimże ja jestem, abym się mogła sprzeciwiać panu memu? Wszystko, co będzie miłe w oczach jego, pospiesznie uczynię i będzie to dla mnie największą przyjemnością aż do dnia mojej śmierci.
15 I wstała, ubrała się w strój uroczysty, z wszelkimi ozdobami kobiecymi. A niewolnica jej przyszła i rozłożyła przed nią na podłodze naprzeciw Holofernesa dywany, które dostała od Bagoasa do swego codziennego użytku, aby na nich odpoczywała i jadła.
16 A Judyta weszła i zajęła swoje miejsca. I zachwycił się Holofernes w sercu swoim jej widokiem i dusza w nim doznała gwałtownego wzruszenia. I zapragnął bardzo obcować z nią, ponieważ od dnia, kiedy ją zobaczył, szukał sposobności, aby ją uwieść.
17 I odezwał się do niej Holofernes: Pij teraz i wesel się razem z nami!
18 A Judyta odpowiedziała mu: Piję więc, panie, albowiem nigdy od dnia mego urodzenia życie moje nie osiągnęło takiego szczytu jak dziś.
19 I wzięła, co jej przygotowała niewolnica, i jadła, i piła w jego obecności.
20 A Holofernes zachwycał się nią i pił bardzo wiele wina, tyle, ile w jednym dniu nigdy nie wypił, odkąd się urodził.
Versículos relacionados com Księga Judyty, 12:
Sędzia 12 opowiada o planie ucieczki z obozu asyryjskiego po zamordowaniu Holofernesa. Bierze głowę zmarłego generała i wkłada ją do torby, twierdząc, że modli się do Boga. Kiedy wraca do miasta Betulia, strażnicy są zszokowani głową Holofernesa i pozwalają jej wejść do miasta. Poniżej znajduje się pięć wersetów związanych z tematami opisanymi w Judith 12:
Psalm 34:18: „W pobliżu władcy tych, którzy mają złamane serce i zbawiają tych z uciskanego ducha”. Ten werset podkreśla bliskość i troskę Boga z tymi, którzy cierpią i uciskani. Sędzia był w niebezpiecznej i niepokojącej sytuacji, ale zaufał Bogu za jego ochronę i zbawienie.
Przysłów 3:5-6: „Zaufaj Panu całego serca i nie wspieraj się we własnym zrozumieniu; rozpoznaj Panu na wszystkie swoje drogi, a on wyprostuje twoje ścieżki”. Werset ten podkreśla znaczenie zaufania i dostawy do Boga we wszystkich okolicznościach życia. Sędzia wykazał zaufanie do Boga, narażając swoje życie, aby ocalić swój lud.
Psalm 91:11-12: „Bo wyda o nim rozkazy swoim aniołom, aby mogli go chronić na wszystkie swoje sposoby; z rękami trzymają go, abyś nie potknął się nad żadnym kamieniem”. Ten werset podkreśla boską ochronę i opiekę Boga z ich dziećmi. Sędzia zaufał Bogu za jego ochronę podczas podróży z powrotem do Butulii.
Psalm 121:1-2: „Podnoszę oczy w góry: gdzie mi pomoże? Moja pomoc pochodzi od Pana, który stworzył niebo i ziemię”. Ten werset podkreśla znaczenie patrzenia na Boga w poszukiwaniu pomocy i ochrony. Sędzia zaufał Bogu jako źródłem pomocy i ochrony podczas swojej podróży z powrotem do Butulii.
Psalm 27:1: „Pan jest moim światłem i moim zbawieniem; czyj będę? Czy Pan jest schronieniem mojego życia; kogo będę się bać?” Ten werset podkreśla zaufanie do Boga jako źródła zbawienia i ochrony. Sędzia zaufał Bogu jako źródłu zbawienia i ochrony podczas swojej podróży z powrotem do Butulii.
Capítulos: