1 Pan rzekł do Abrama: Wyjdź z twojej ziemi rodzinnej i z domu twego ojca do kraju, który ci ukażę.
2 Uczynię bowiem z ciebie wielki naród, będę ci błogosławił i twoje imię rozsławię: staniesz się błogosławieństwem.
3 Będę błogosławił tym, którzy ciebie błogosławić będą, a tym, którzy tobie będą złorzeczyli, i ja będę złorzeczył. Przez ciebie będą otrzymywały błogosławieństwo ludy całej ziemi.
4 Abram udał się w drogę, jak mu Pan rozkazał, a z nim poszedł i Lot. Abram miał siedemdziesiąt pięć lat, gdy wyszedł z Charanu.
5 I zabrał Abram z sobą swoją żonę Saraj, swego bratanka Lota i cały dobytek, jaki obaj posiadali, oraz służbę, którą nabyli w Charanie, i wyruszyli, aby się udać do Kanaanu. Gdy zaś przybyli do Kanaanu,
6 Abram przeszedł przez ten kraj aż do pewnej miejscowości koło Sychem, do dębu More. - A w kraju tym mieszkali wówczas Kananejczycy.
7 Pan, ukazawszy się Abramowi, rzekł: Twojemu potomstwu oddaję właśnie tę ziemię. Abram zbudował tam ołtarz dla Pana, który mu się ukazał.
8 Stamtąd zaś przeniósł się na wzgórze na wschód od Betel i rozbił swój namiot pomiędzy Betel od zachodu i Aj od wschodu. Tam również zbudował ołtarz dla Pana i wzywał imienia Jego.
9 Zwinąwszy namioty, Abram wędrował z miejsca na miejsce w stronę Negebu.
10 Kiedy zaś nastał głód w owym kraju, Abram powędrował do Egiptu, aby tam przez pewien czas pozostać; był bowiem ciężki głód w Kanaanie.
11 A gdy się już zbliżał do Egiptu, rzekł do swojej żony, Saraj: Wiem, że jesteś urodziwą kobietą;
12 skoro cię ujrzą Egipcjanie, powiedzą: to jego żona; i zabiją mnie, a ciebie zostawią przy życiu.
13 Mów więc, że jesteś moją siostrą, aby mi się dobrze wiodło ze względu na ciebie i abym dzięki tobie utrzymał się przy życiu.
14 Gdy Abram przybył do Egiptu, zauważyli Egipcajnie, że Saraj jest bardzo piękną kobietą.
15 Ujrzawszy ją dostojnicy faraona, chwalili ją także przed faraonem. Toteż zabrano Saraj na dwór faraona,
16 Abramowi zaś wynagrodzono za nią sowicie. Otrzymał bowiem owce i woły, niewolników i niewolnice oraz oślice i wielbłądy.
17 Pan jednak dotknął faraona i jego otoczenie wielkimi karami za zabranie Saraj, żony Abrama.
18 Wezwał więc faraon Abrama i rzekł: Cóżeś mi uczynił? Czemu mi nie powiedziałeś, że ona jest twoją żoną?
19 Dlaczego mówiłeś: że to moja siostra, tak że wziąłem ją sobie za żonę? A teraz - oto twoja żona; zabierz ją i idź!
20 Dał też faraon rozkaz dworzanom, żeby Abrama i jego żonę, i cały jego dobytek odprowadzili [do granicy].
Versículos relacionados com Księga Rodzaju, 12:
Genesis 12 opowiada o tym, jak Bóg nazwał Abram, aby wydostał się z swojej ojczyzny i udał się do krainy, którą mu pokaże. Abram był posłuszny Bogu, w wyniku czego Bóg obiecał go błogosławić i uczynić go wielkim narodem. Ponadto Bóg obiecał błogosławić tych, którzy błogosławili Abrama i przeklinają tych, którzy go przeklęli. Oto pięć wersetów związanych z tematami omówionymi w Księdze Rodzaju 12:
Rodzaju 15:6: „Abram wierzył w Pana, i to zostało mu uznane za sprawiedliwość”. Ten werset mówi o wiary Abrama w Boga i o tym, jak wiara ta została mu przypisana jako sprawiedliwość. Ta wiara jest podstawową częścią historii Abrama, która opuściła swoją ojczyznę i podążała za rozkazami Bożymi.
Rodzaju 17:1-2: „Kiedy Abram miał dziewięćdziesiąt dziewięć lat, Pan pojawił się mu i powiedział: jestem Wszechmogącym Bogiem; idzie w mojej obecności i bądź prawy. Ustanowię z tobą moje przymierze i pomnożę cię - Hej jest wyjątkowo ”. W tym wersecie Bóg potwierdza przymierze, które zrobił z Abramem, obiecując go błogosławić i uczynić go wielkim narodem.
Exodus 23:22: „Jeśli uważnie słuchasz swojego głosu i zrobisz wszystko, co mówię, będę wrogiem twoich wrogów i przeciwników przeciwników”. Ten werset mówi o obietnicy Boga, że będzie chronić Abrama i jego potomków oraz walczyć na ich korzyść przeciwko wrogom.
Powtórzonego Prawa 1:8: „Zobacz, dałem ci tę ziemię. Przedsiębiorstwo i przyjmę ziemi, którą Pan przysięgał, by dać swoim przodkom, Abrahamowi, Izaakowi i Jakubowi i jego potomkom”. Ten werset mówi o obietnicy Boga wobec Abram ziemi, którą mu pokaże, oraz o tym, jak ta obietnica została spełniona, gdy jego potomkowie weszli do ziemi obiecanej.
Hebrajczyków 11:8: „Przez wiarę Abraham, gdy wezwał, posłuszny i poszedł do miejsca, które miał otrzymać jako dziedzictwo. Odszedł, nie wiedząc, dokąd zmierza”. Ten werset mówi o wiary Abrama w Bogu i o tym, jak posłuszał rozkaz Boga, nawet nie wiedząc, dokąd zmierza. Ta wiara jest jedną z głównych cech Abrama w całej Biblii.
Kapitel: