1 Dlatego pominąwszy podstawowe nauki o Chrystusie przenieśmy się do tego, co doskonałe, nie zakładając ponownie fundamentu, jaki stanowią: pokuta za uczynki martwe i /wyznanie/ wiary w Boga,
2 nauka o chrztach i nakładaniu rąk, o powstaniu z martwych i sądzie wiecznym.
3 A i to uczynimy, jeśli Bóg pozwoli.
4 Niemożliwe jest bowiem tych - którzy raz zostali oświeceni, a nawet zakosztowali daru niebieskiego i stali się uczestnikami Ducha Świętego,
5 zakosztowali również wspaniałości słowa Bożego i mocy przyszłego wieku,
6 a /jednak/ odpadli - odnowić ku nawróceniu. Krzyżują bowiem w sobie Syna Bożego i wystawiają Go na pośmiewisko.
7 Ziemia zaś, która pije deszcz często na nią spadający i rodzi użyteczne rośliny dla tych, którzy ją uprawiają, otrzymuje błogosławieństwo od Boga.
8 A ta, która rodzi ciernie i osty, jest nieużyteczna i bliska przekleństwa, a kresem jej spalenie
9 Ale chociaż tak mówimy, to jednak po was, najmilsi, spodziewamy się czegoś lepszego i bliskiego zbawienia.
10 Nie jest bowiem Bóg niesprawiedliwy, aby zapomniał o czynie waszym i miłości, którą okazaliście dla imienia Jego, gdyście usługiwali świętym i jeszcze usługujecie.
11 Pragniemy zaś, aby każdy z was okazywał tę samą gorliwość w doskonaleniu nadziei aż do końca,
12 abyście nie stali się ospałymi, ale naśladowali tych, którzy przez wiarę i cierpliwość stają się dziedzicami obietnic.
13 Albowiem gdy Bóg Abrahamowi uczynił obietnicę nie mając nikogo większego, na kogo mógłby przysiąc, przysiągł na samego siebie,
14 mówiąc: Zaiste, hojnie cię pobłogosławię i ponad miarę rozmnożę.
15 A ponieważ tak cierpliwie oczekiwał, otrzymał to, co było obiecane.
16 Ludzie przysięgają na kogoś wyższego, a przysięga dla stwierdzenia /prawdy/ jest zakończeniem każdego sporu między nimi.
17 Dlatego Bóg, pragnąc okazać ponad wszelką miarę dziedzicom obietnicy niezmienność swego postanowienia, wzmocnił je przysięgą,
18 abyśmy przez dwie rzeczy niezmienne, co do których niemożliwe jest, by skłamał Bóg, mieli trwałą pociechę, my, którzyśmy się uciekli do uchwycenia zaofiarowanej nadziei.
19 Trzymajmy się jej jako bezpiecznej i silnej kotwicy duszy, /kotwicy/, która przenika poza zasłonę,
20 gdzie Jezus poprzednik wszedł za nas, stawszy się arcykapłanem na wieki na wzór Melchizedeka.
Versículos relacionados com List do Hebrajczyków, 6:
Hebrajski rozdział 6 omawia znaczenie wytrwałości w wierze i ostrzega przed niebezpieczeństwami apostazji. Mówi się, że ci, którzy byli oświeceni, którzy doświadczyli dobrego Słowa Bożego i mocy przyszłej epoki, ale potem nie mogą zostać przywrócone do pokuty, ponieważ ponownie ukrzyżują Syna Bożego. Poniżej znajduje się pięć wersetów związanych z tym tematem, w kolejności bliskości tematów rozdziału:
Hebrajczyków 3:14: „Bo stajemy się uczestnikami Chrystusa, o ile faktycznie utrzymujemy pewność siebie na początku”. Ten werset mówi o znaczeniu utrzymywania wiary i pewności siebie w Chrystusa do końca.
Mateusza 24:13: „Ale ten, kto wytrwa do końca, zostanie zbawiony”. Werset ten podkreśla znaczenie wytrwałości w wierze, nawet w trudnych i niebezpiecznych czasach.
Kolosan 1:22-23: „Jednak teraz pojednał ich z fizycznym ciałem Chrystusa przez śmierć, aby przedstawić ich przed nim jako świętych, niepełnych i wolnych ludzi z jakiegokolwiek oskarżenia, pod warunkiem, że nadal leżą u podstaw i stanowcze w wierze . bez odejścia od nadziei ewangelii, którą słyszeli ”. Ten werset podkreśla znaczenie pozostania twardego w wierze i nie odejścia od nadziei ewangelii.
1 Jana 2:24-25: „Dlatego to, co słyszałeś od początku, pozostaje w tobie. Jeśli to, co słyszało od samego początku, pozostanie w tobie, pozostaniesz w Synie i Ojcu. I taka jest obietnica, że jest obietnica Zrobił: życie wieczne ”. Werset ten podkreśla znaczenie utrzymania wiary i przesłania, które od samego początku nauczano pozostać w Chrystusie i Ojcu.
Filipian 3:12-14: „Nie dlatego, że już to wszystko uzyskałem lub został udoskonalony, ale zaczynam to osiągnąć, bo do tego dotarł do mnie również Chrystus Jezus. Bracia, nie sądzę, że ja już to ja już to zrobiłem Dotarłem do niego, ale jedną rzeczą, którą robię: zapominanie o rzeczach, które były za nimi, i awansując do tych, którzy są później, idę do celu, aby wygrać nagrodę niebiańskiego Boga w Chrystusie Jezusie ”. Ten werset mówi o potrzebie dalszego dążenia do duchowej dojrzałości i celu uzyskania nagrody niebiańskiego Boga w Chrystusie Jezusie.
Capítulos: