1 Gdy Jezus przyszedł do domu pewnego przywódcy faryzeuszów, aby w szabat spożyć posiłek, oni Go śledzili.
2 A oto zjawił się przed Nim pewien człowiek chory na wodną puchlinę.
3 Wtedy Jezus zapytał uczonych w Prawie i faryzeuszów: Czy wolno w szabat uzdrawiać, czy też nie?
4 Lecz oni milczeli. On zaś dotknął go, uzdrowił i odprawił.
5 A do nich rzekł: Któż z was, jeśli jego syn albo wół wpadnie do studni, nie wyciągnie go zaraz, nawet w dzień szabatu?
6 I nie mogli mu na to odpowiedzieć.
7 Potem opowiedział zaproszonym przypowieść, gdy zauważył, jak sobie pierwsze miejsca wybierali. Tak mówił do nich:
8 Jeśli cię kto zaprosi na ucztę, nie zajmuj pierwszego miejsca, by czasem ktoś znakomitszy od ciebie nie był zaproszony przez niego.
9 Wówczas przyjdzie ten, kto was obu zaprosił, i powie ci: Ustąp temu miejsca; i musiałbyś ze wstydem zająć ostatnie miejsce.
10 Lecz gdy będziesz zaproszony, idź i usiądź na ostatnim miejscu. Wtedy przyjdzie gospodarz i powie ci: Przyjacielu, przesiądź się wyżej; i spotka cię zaszczyt wobec wszystkich współbiesiadników.
11 Każdy bowiem, kto się wywyższa, będzie poniżony, a kto się poniża, będzie wywyższony.
12 Do tego zaś, który Go zaprosił, rzekł: Gdy wydajesz obiad albo wieczerzę, nie zapraszaj swoich przyjaciół ani braci, ani krewnych, ani zamożnych sąsiadów, aby cię i oni nawzajem nie zaprosili, i miałbyś odpłatę.
13 Lecz kiedy urządzasz przyjęcie, zaproś ubogich, ułomnych, chromych i niewidomych.
14 A będziesz szczęśliwy, ponieważ nie mają czym tobie się odwdzięczyć; odpłatę bowiem otrzymasz przy zmartwychwstaniu sprawiedliwych.
15 Słysząc to, jeden ze współbiesiadników rzekł do Niego: Szczęśliwy jest ten, kto będzie ucztował w królestwie Bożym.
16 Jezus mu odpowiedział: Pewien człowiek wyprawił wielką ucztę i zaprosił wielu.
17 Kiedy nadszedł czas uczty, posłał swego sługę, aby powiedział zaproszonym: Przyjdźcie, bo już wszystko jest gotowe.
18 Wtedy zaczęli się wszyscy jednomyślnie wymawiać. Pierwszy kazał mu powiedzieć: Kupiłem pole, muszę wyjść, aby je obejrzeć; proszę cię, uważaj mnie za usprawiedliwionego.
19 Drugi rzekł: Kupiłem pięć par wołów i idę je wypróbować; proszę cię, uważaj mnie za usprawiedliwionego.
20 Jeszcze inny rzekł: Poślubiłem żonę i dlatego nie mogę przyjść.
21 Sługa powrócił i oznajmił to swemu panu. Wtedy rozgniewany gospodarz nakazał słudze: Wyjdź co prędzej na ulice i zaułki miasta i wprowadź tu ubogich, ułomnych, niewidomych i chromych.
22 Sługa oznajmił: Panie, stało się, jak rozkazałeś, a jeszcze jest miejsce.
23 Na to pan rzekł do sługi: Wyjdź na drogi i między opłotki i zmuszaj do wejścia, aby mój dom był zapełniony.
24 Albowiem powiadam wam: żaden z owych ludzi, którzy byli zaproszeni, nie skosztuje mojej uczty.
25 A szły z Nim wielkie tłumy. On zwrócił się i rzekł do nich:
26 Jeśli kto przychodzi do Mnie, a nie ma w nienawiści swego ojca i matki, żony i dzieci, braci i sióstr, nadto siebie samego, nie może być moim uczniem.
27 Kto nie nosi swego krzyża, a idzie za Mną, ten nie może być moim uczniem.
28 Bo któż z was, chcąc zbudować wieżę, nie usiądzie wpierw i nie oblicza wydatków, czy ma na wykończenie?
29 Inaczej, gdyby założył fundament, a nie zdołałby wykończyć, wszyscy, patrząc na to, zaczęliby drwić z niego:
30 Ten człowiek zaczął budować, a nie zdołał wykończyć.
31 Albo który król, mając wyruszyć, aby stoczyć bitwę z drugim królem, nie usiądzie wpierw i nie rozważy, czy w dziesięć tysięcy ludzi może stawić czoło temu, który z dwudziestoma tysiącami nadciąga przeciw niemu?
32 Jeśli nie, wyprawia poselstwo, gdy tamten jest jeszcze daleko, i prosi o warunki pokoju.
33 Tak więc nikt z was, kto nie wyrzeka się wszystkiego, co posiada, nie może być moim uczniem.
34 Dobra jest sól; lecz jeśli nawet sól smak swój utraci, to czymże ją zaprawić?
35 Nie nadaje się ani do ziemi, ani do nawozu; precz się ją wyrzuca. Kto ma uszy do słuchania, niechaj słucha.
Versículos relacionados com Ewangelia Łukasza, 14:
Rozdział 14 Łukasza zaczyna się od Jezusa uzdrawiającego człowieka w sobotę i kłóci się z faryzeami o to, co mogło zrobić w tym dniu. Następnie opowiada przypowieść o człowieku, który daje duży bankiet i zaprasza wielu ludzi, ale wielu z nich przeprasza i nie uczestniczy. Jezus uczy o pokorze i hojności, a kończy wymaganiami i kosztami podążania za nim.
Mateusza 22:2-3: „Królestwo niebieskie jest jak król, który przygotował bankiet ślubny dla swojego syna. Wysłał swoich sług do tych, którzy zostali zaproszeni na bankiet, ale odmówili odejścia”. Ten werset jest podobny do przypowieści Jezusa w Łukaszu 14, gdzie człowiek daje wielką ucztę i zaprasza wielu ludzi, ale wielu z nich przeprasza i nie bierze udziału.
Przysłów 25:6-7: „Nie wywyższaj się w obecności króla, ani nie domagaj się miejsca wśród wielkich; lepiej jest być zaproszonym:„ Podejdź głośno ”, niż zdegradować w obecności księcia . " Werset ten jest związany z nauczaniem Jezusa o pokorze w przypowieści o wielkim bankiecie w Łukaszu 14, gdzie stwierdza, że „wszystkie te wywyższenia zostaną upokorzone, a ktokolwiek sam się wyłoni, zostanie wywyższony”.
Łukasza 14:11: „Dla wszystkich, którzy się wywyższa, zostaną upokorzeni, a ktokolwiek sam się uświadomi, będzie wywyższony”. Werset ten podsumowuje nauczanie Jezusa o pokorze w Łukaszu 14, gdzie uczy, że ci, którzy sami wywyższają, zostaną upokorzeni, a ci, którzy sami się pokorą, zostaną wywyższeni.
Łukasza 14:27: „A kto nie nosi swojego krzyża i nie podąża za mną, nie może być moim uczniem”. Ten werset jest związany z nauczaniem Jezusa o kosztach podążania za nim w Łukaszu 14, gdzie stwierdza, że jeśli ktoś chce podążać za nim, musi być gotowy nosić swój krzyż.
Mateusza 10:38: „Ten, kto nie bierze swojego krzyża i nie podąża za mną, nie jest mnie godny”. Ten werset jest również związany z nauczaniem Jezusa o kosztach podążania za nim w Łukaszu 14, gdzie stwierdza, że jeśli ktoś chce za nim podążać, musi być gotów wziąć własny krzyż.
Luvut: