Löydetty 59 Tulokset: Daniel

• W tamtych czasach spędziłem ja, Daniel, całe trzy tygodnie w smutku. (Księga Daniela 10, 2)

• Ja, Daniel, oglądałem tylko sam widzenie, a ludzie, którzy byli ze mną, nie oglądali widzenia, ogarnęło ich jednak wielkie przerażenie, tak że uciekli, by się ukryć. (Księga Daniela 10, 7)

• Wtedy ja, Daniel, ujrzałem, jak dwóch innych ludzi stało, jeden na brzegu po tej stronie rzeki, drugi na brzegu po tamtej stronie rzeki. (Księga Daniela 12, 5)

• Gdy ją prowadzono na stracenie, wzbudził Bóg świętego ducha w młodzieńcu imieniem Daniel. (Księga Daniela 13, 45)

• Daniel powiedział do nich: Oddzielcie ich, jednego daleko od drugiego, a osądzę ich. (Księga Daniela 13, 51)

• Daniel odrzekł: Dobrze! Skłamałeś na swą własną zgubę. Już bowiem anioł Boży otrzymał od Boga wyrok na ciebie, by cię rozedrzeć na dwoje. (Księga Daniela 13, 55)

• Wtedy Daniel powiedział do niego: Dobrze! Skłamałeś i ty na swoją własną zgubę. Czeka bowiem anioł Boży z mieczem w ręku, by rozciąć cię na dwoje, by was wytępić. (Księga Daniela 13, 59)

• Zwrócili się następnie przeciw obu starcom, ponieważ Daniel wykazał na podstawie ich własnych słów nieprawdziwość oskarżenia. Postąpiono z nimi według miary zła, wyrządzonego przez nich bliźnim, (Księga Daniela 13, 61)

• A Daniel od tego dnia i na przyszłość zasłynął wśród ludu jako wielki. (Księga Daniela 13, 64)

• Daniel był zaufanym króla i przewyższał znaczeniem wszystkich jego przyjaciół. (Księga Daniela 14, 2)

• Czcił go też król i udawał się codziennie, by mu oddawać pokłon. Daniel zaś czcił swojego Boga. (Księga Daniela 14, 4)

• Daniel odpowiedział z uśmiechem: Nie łudź się, królu! Jest on w środku z gliny, a na wierzchu z miedzi i nigdy nie jadł ani nie pił. (Księga Daniela 14, 7)