1 Znalazł się tam przypadkiem pewien niegodziwiec, któremu było na imię Szeba, syn Bikriego, Beniaminita. Zatrąbił on w róg i krzyknął: Nie mamy działu wspólnego z Dawidem ani dziedzictwa z synem Jessego. O, Izraelu: Niech każdy idzie do swego namiotu!
2 Wtedy wszyscy ludzie z Izraela odstąpili Dawida i poszli za Szebą, synem Bikriego. Ludzie jednak z Judy od Jordanu aż do Jerozolimy stali wiernie przy swoim królu.
3 Dawid przybył do domu w Jerozolimie. Dziesięć swych nałożnic, które zostawił celem pilnowania pałacu, kazał niezwłocznie przeprowadzić do domu będącego pod strażą. Tam otoczył je opieką, lecz więcej się do nich nie zbliżał. Żyły tak oddzielone aż do dnia swej śmierci - jakby wdowy za życia.
4 Pewnego razu odezwał się król do Amasy: Zwołaj do mnie ludzi z Judy w ciągu trzech dni, a potem stawisz się tutaj.
5 Amasa udał się w celu zwołania pokolenia Judy, przedłużał jednak swój pobyt poza czas wyznaczony.
6 Dawid powiedział Abiszajowi: Szeba, syn Bikriego, będzie dla nas o wiele gorszy niż Absalom. Zbierz zaraz sługi swojego panai puść się za nim w pogoń, aby nie znalazł sobiejakich miast warownych i nie zniknął nam z oczu.
7 Ludzie Joaba wyruszyli więc za nim wraz z Keretytami, Peletytami i wszystkimi bohaterami. Ciągnęli z Jerozolimy, by ścigać Szebę, syna Bikriego.
8 Znajdowali się właśnie obok wielkiego kamienia, który jest w Gibeonie, gdy spotkał ich Amasa. Joab ubrany był w zbroję, na którą przepasał miecz, przypięty w swojej pochwiedo bioder; wysunął się on i wypadł.
9 Joab przemówił do Amasy: Jak zdrowie, mój bracie? Joab ujął przy tym Amasę prawą ręką za brodę, aby go ucałować.
10 Amasa nie zwrócił jednak uwagi na miecz w drugiej ręce Joaba. Ten pchnął go nim w podbrzusze tak, że wnętrzności wylały się na ziemię. Drugiego ciosu nie potrzeba było zadawać, bo [ Amasa ] umarł. Joab i Abiszaj, brat jego, puścili się w pogoń za Szebą, synem Bikriego.
11 Jeden z młodych ludzi Joaba zatrzymał się nad ciałemi wołał: Kto miłuje Joaba i kto jest za Dawidem, niech idzie za Joabem.
12 Amasa leżał zbroczony krwią pośrodku ruchliwej drogi. Człowiek ów zauważył, że przystaje cały lud. Odrzucił więc Amasę z drogi na pole i przykrył go płaszczem: zauważył bowiem, że każdy z przechodniów zatrzymywał się.
13 Po usunięciu go z drogi, wszyscy szli za Joabem, aby ścigać Szebę, syna Bikriego.
14 Joab przeszedł przez ziemie wszystkich pokoleń izraelskichdo Abel-Bet-Maaka. Zebrali się też wszyscy sprzymierzeńcy i poszli za nim.
15 Przyszedłszy, oblegli Szebę w Abe-Bet-Maaka. Dokoła miasta zbudowali nasyp, wznoszący się na wysokość murów. Całe wojsko, które miał Joab przy sobie, przyłożyło się do prac, zmierzających do zniszczenia murów.
16 Z miasta zawołała wtedy pewna mądra kobieta: Słuchajcie! Słuchajcie! Powiedzcie, proszę, Joabowi: Zbliż się tutaj, bo chcę z tobą pomówić.
17 Kiedy przybliżył się Joab, kobieta spytała: Ty jesteś Joab? Odpowiedział: Tak, ja. Powiedziała wtedy do niego: Posłuchaj słów służebnicy swojej. Odrzekł: Słucham.
18 I mówiła dalej, co następuje: Od najdawniejszych czasówzwykło się mówić w ten sposób: Należy zapytać w Abel i tak niech załatwią!
19 Należę do najspokojniejszych i najwierniejszych w Izraelu. Ty chcesz zburzyć główne miasto izraelskie. Dlaczego zamierzasz zniszczyć dziedzictwo Pana?
20 Joab odrzekł: O, dalekie, dalekie to ode mnie. Nie zamierzam ani burzyć, ani niszczyć.
21 Nie tak sprawa wygląda. Jednak człowiek pewien z góry Efraima, któremu na imię Szeba, syn Bikriego, podniósł rękę na króla Dawida. Oddajcie więc jego samego, a odstąpię od miasta. Kobieta odpowiedziała Joabowi: Zaraz głowę jego wyrzucę ci przez mur.
22 Udała się więc mądra kobieta do całego ludu. Ścięto głowę Szeby, syna Bikriego, i rzucono ją Joabowi. On zaś kazał zagrać na rogu i odstąpiono od miasta. Każdy udał się do swego namiotu. Joab tymczasem wrócił do króla w Jerozolimie.
23 Joab zamianowany został dowódcą całego wojska izraelskiego, Benajasz zaś, syn Jojady - dowódcą Keretytów i Peletytów.
24 Adoram został przełożonym robotników pracujących przymusowo, Jozafat, syn Achiluda, został pełnomocnikiem,
25 Szeja pisarzem, a Sadok i Abiatar - kapłanami.
26 Również Ira, pochodzący od Jaira, został kapłanem Dawida.
Versículos relacionados com 2 Księga Samuela, 20:
2 Samuel 20 donosi o buncie człowieka o imieniu SABA przeciwko królowi Dawidowi. Seba przekonuje północne plemiona Izraela do przyłączenia się do niego w buncie, a Joab zostaje wysłany do Seby. Rozdział kończy się ścięciem Seby i końca buntu.
Przysłów 6:16-19: „Sześć rzeczy, których Pan nienawidzi, siedem obrzydliwych rzeczy dla niego: wyniosłe oczy, leżące język, ręce, które rozlewają niewinną krew, serce, które śledzi niegodziwe plany, stopy, które spieszyły się, by zrobić zło, fałszywy świadek, że wypowiada się Kłamstwa i sieje sznurki między braćmi. ” Rebelia Seba w 2 Samuela 20 obejmuje wiele z tych obrzydliwych grzechów, których Pan nienawidzi, w tym kłamstwa, przemoc i walki między rodzeństwem.
Przysłów 16:18: „Znakomita poprzedza ruina, a wyżywienie ducha poprzedza upadek”. Seba jest poruszony własną arogancją i pragnieniem władzy w buntowaniu się przeciwko Davidowi. Ten werset w Przysłowie ostrzega przed niebezpieczeństwem dumy i nieuchronności upadku, jaką przynosi.
1 Jana 4:20: „Jeśli ktoś mówi:„ Kocham Boga ”i nienawidzę jego brata, jest kłamcą. Dla tych, którzy nie kochają Jego brata, którego widział, nie mogą kochać Boga, którego nie widział. " Rebelia Seba w 2 Samuela 20 jest wyrazem nienawiści do Dawida i Izraelitów. Ten werset z 1 Jana przypomina nam, że miłość do Boga i miłość do innych jest nierozłączna i że nienawiść do każdego brata jest niezgodna z miłością do Boga.
Mateusza 5:9: „Błogosławieni są pokój, bo będą nazywani dziećmi Boży”. David wysyła Amasę, aby został rozjemcą z północnymi plemionami Izraela, ale Amasa zawodzi w swojej misji i zostaje zabita przez Joaba. Ten werset w Mateuszu podkreśla znaczenie pokoju i pojednania jako drogi do boskiej przynależności.
Jana 15:13: „Nikt nie ma większej miłości niż ta: dać komuś życie dla swoich przyjaciół”. David wykazuje wielką lojalność i miłość do swoich przyjaciół i sojuszników w 2 Samuela 20, ryzykując jego życie, aby ścigać Seby i utrzymywać jedność Izraela. Ten werset w Jana podkreśla ofiarną miłość jako największą formę miłości.
Chapitres: