Versets liés à Księga Wyjścia, 4:
Rozdział 4 Exodus opowiada o kontynuacji rozmowy między Bogiem a Mojżeszem, po tym, jak został powołany do uwolnienia ludu Izraela od niewolnictwa w Egipcie. Mojżesz wyraża swoje wątpliwości i obawy dotyczące jego zdolności do prowadzenia ludzi i przekonania faraona, aby pozwolił im odejść. Bóg następnie wykonuje kilka znaków i cudów, aby udowodnić swoją moc Mojżeszowi i pokazać, że będzie z nim w swojej misji. Następnie pięć wersetów związanych z tematami omówionymi w Wyjści 4:
Rodzaju 12:2: „I uczynię cię wielkim narodem i pobłogosławię cię, a ja powiększam twoje imię; a ty będziecie błogosławieństwem”. Ten werset podkreśla, w jaki sposób Bóg obiecał błogosławić i pomnożyć potomstwo Abrahama, a także jak ta obietnica jest istotna dla historii Wyjścia, ponieważ lud Izraela jest potomkiem Abrahama i narodem, który Bóg mu obiecał.
Izajasza 41:20: „Że wszyscy mogą zobaczyć, wiedzieć, zastanawiać się i razem rozumieć, że ręka Pana to zrobiła, a święty Izraela stworzył go”. Ten werset podkreśla, w jaki sposób Bóg używa znaków i cudów, aby pokazać swoją moc i udowodnić, że jesteś ze swoimi wyznawcami. Jest to istotne dla rozdziału 4 Exodusa, w którym Bóg wykonuje znaki i cuda, aby przekonać Mojżesza i lud Izraela o Jego władzy.
Psalm 77:14: „Jesteście Bogiem, który stworzył cuda; uczyniłeś swoją siłę wśród narodów”. Ten werset podkreśla także zdolność Boga do wykonywania znaków i cudów, aby pokazać swoją moc i tworzyć swoją wolę. Jest to istotne dla historii Wyjścia, w której Bóg używa znaków i cudów, aby uwolnić lud Izraela od niewolnictwa w Egipcie.
Izajasza 42:8: „Jestem Panem; to jest moje imię; moja chwała, bo inna nie dam, ani moja pochwała obrazom rzeźby”. Ten werset podkreśla wyjątkowość i wyłączność Boga jako jedynego prawdziwego Boga. Jest to istotne dla historii Wyjścia, ponieważ wyzwolenie ludu Izraela z niewolnictwa w Egipcie jest świadectwem wyjątkowej i wyłącznej mocy Boga.
Psalm 121:2: „Moja pomoc pochodzi od Pana, który stworzył niebo i ziemię”. Ten werset podkreśla znaczenie zaufania Bogu w celu pomocy i ochrony, a nie zaufania własnym umiejętnościom lub zasobom. Jest to istotne dla rozdziału 4 Exodusa, w którym Mojżesz wyraża wątpliwości i obawy dotyczące jego zdolności do prowadzenia ludu Izraela, a Bóg pokazuje mu, że będzie z nim w swojej misji.