Księga Hioba, 7

5. Ciało moje okryte robactwem, strupami, skóra rozchodzi się i pęka.

Stihovi vezani uz Księga Hioba, 7:

Job 7 to rozdział, w którym Job nadal żałuje swojej sytuacji, wyrażając swoją rozpacz z powodu bólu fizycznego i emocjonalnego, przed którym stoi. Zadaje przyczynę jego istnienia i prosi Boga, aby go zostawił w spokoju. Poniżej znajduje się pięć wersetów związanych z tematami omówionymi w tym rozdziale:

Psalm 6:6: „Jestem zmęczony jękiem; każdej nocy pływam we łzach; świtam.” Ten werset mówi o emocjonalnym i fizycznym zmęczeniu, które odczuwa praca, a jego łzy zalewają jego łóżko każdej nocy.

Psalm 13:2: „Jak długo, Panie? Zapomnisz mnie na zawsze? Podobnie jak Job, psalmista czuje się zapomniany przez Boga i zastanawia się, jak długo będzie musiał znosić ból.

Psalm 22:1-2: „Boże, mój, mój Boże, dlaczego mnie opuściłeś? Dlaczego nie jesteście mi pomocy i słów mojego chorego? Nie mam pokoju”. Ten psalm zaczyna się od okrzycia rozpaczy i porzucenia, co odzwierciedla ból i samotność, jakiej doświadcza praca.

Psalm 38:6: „Jestem zakrzywiony, jestem bardzo sprytny, przepraszam za cały dzień”. Ten werset opisuje stan fizyczny Job, który jest zakrzywiony i odejmowany od bólu.

Psalm 88:14: „Dlaczego Pan odrzuca moją duszę? Dlaczego ukrywasz przede mną swoją twarz?” Psalmista czuje się opuszczony przez Boga i pyta, dlaczego Bóg ukrywa twarz. To uczucie dzielą Job, który uważa, że ​​Bóg go odrzucił i porzucił.