1 Józef przypadł do twarzy swego ojca, płakał nad nim i całował go.
2 A potem rozkazał swym domowym lekarzom, aby zabalsamowali jego ojca. Ci zatem lekarze balsamowali Izraela.
3 Zabrało im to czterdzieści dni, tyle bowiem czasu trwało balsamowanie. Mieszkańcy Egiptu opłakiwali Jakuba przez siedemdziesiąt dni.
4 Kiedy zaś skończył się okres żałoby po nim, Józef zwrócił się do otoczenia faraona z następującą prośbą: Jeśli darzycie mnie życzliwością, powiedzcie samemu faraonowi,
5 że mój ojciec zobowiązał mnie przysięgą do spełnienia takiego polecenia: Gdy umrę, pochowasz mnie w moim grobie, który sobie przygotowałem w kraju Kanaan. Niech mi więc teraz będzie wolno udać się tam, abym mógł pochować mego ojca, a potem wrócę.
6 Faraon odpowiedział: Idź i pochowaj twego ojca, tak jak mu przysiągłeś.
7 I Józef wyruszył w drogę, aby pochować ojca. A z nim poszło również wielu dworzan faraona, starszych urzędników dworskich i wszyscy dostojnicy ziemi Egiptu;
8 nadto cała rodzina Józefa, jego bracia oraz rodzina jego ojca. Tylko dziatwa oraz trzody i bydło zostały w Goszen.
9 Ciągnęli z nim również ludzie na wozach i na koniach, tworząc bardzo liczny orszak.
10 A gdy przybyli do Goren-Haatad, które leży po drugiej stronie Jordanu, odprawili tam wielki i wspaniały obrzęd żałobny: Józef przez siedem dni obchodził żałobną uroczystość po swym ojcu.
11 Mieszkający tam Kananejczycy, widząc tę uroczystość żałobną w Goren-Haatad, mówili: Oto jak wielka jest żałoba Egipcjan! Dlatego nazwano tę miejscowość, która leży po drugiej stronie Jordanu, Abel Misraim.
12 Synowie Jakuba uczynili zatem tak, jak im rozkazał ojciec:
13 przenieśli go do Kanaanu i pochowali w pieczarze na polu Makpela. Pole to kupił Abraham od Efrona Chetyty jako tytuł własności grobu. Leżało ono w pobliżu Mamre.
14 Józef po pogrzebie ojca wrócił do Egiptu wraz z braćmi i wszystkimi, którzy z nim poszli, aby pochować jego ojca.
15 Bracia Józefa zdając sobie sprawę z tego, że ojciec ich nie żyje, myśleli: Na pewno Józef będzie nas teraz prześladował i odpłaci nam za wszystkie krzywdy, które mu wyrządziliśmy!
16 Toteż kazali powiedzieć Józefowi: Ojciec twój dał przed śmiercią takie polecenie:
17 Powiedzcie Józefowi tak: Racz przebaczyć braciom twym wykroczenie i winę ich, wyrządzili ci bowiem krzywdę. Teraz przeto daruj łaskawie winę nam, którzy czcimy Boga twojego ojca! Józef rozpłakał się, gdy mu to powtórzono.
18 Wtedy bracia już sami poszli do Józefa i upadłszy przez nim rzekli: Jesteśmy twoimi niewolnikami.
19 Lecz Józef powiedział do nich: Nie bójcie się. Czyż ja jestem na miejscu Boga?
20 Wy niegdyś knuliście zło przeciwko mnie, Bóg jednak zamierzył to jako dobro, żeby sprawić to, co jest dzisiaj, że przeżył wielki naród.
21 Teraz więc nie bójcie się: będę żywił was i dzieci wasze. I tak ich pocieszał, przemawiając do nich serdecznie.
22 Józef mieszkał w Egipcie wraz z rodziną swego ojca. Dożył on stu dziesięciu lat
23 i doczekał się prawnuków z Efraima. Również dzieci Makira, syna Manassesa, urodziły się na kolanach Józefa.
24 Wreszcie Józef rzekł do swych braci: Gdy ja umrę, Bóg okaże wam swą łaskę i wyprowadzi was z tej ziemi do kraju, który poprzysiągł dać Abrahamowi, Izaakowi i Jakubowi.
25 Po czym zobowiązał synów Izraela przysięgą, że spełnią takie polecenie: Gdy Bóg okaże wam tę wielką swoją łaskawość, zabierzcie stąd moje kości.
26 Po czym Józef umarł, mając sto dziesięć lat. Zabalsamowano go i złożono go do trumny w Egipcie.
Versículos relacionados com Księga Rodzaju, 50:
Genesis 50 to ostatni rozdział Księgi Rodzaju i umów się głównie na śmierć Jakuba i ostatecznego rozwiązania Józefa i jego braci. Niektóre ważne tematy obejmują żałobę i pojednanie. Poniżej znajduje się pięć wersetów związanych z tymi tematami:
Ecclesiastes 3:4: „Jest czas płakać i czas się śmiać; czas zebrać i tańczyć”. Ten werset mówi o cyklicznej naturze życia oraz o tym, jak żałoby i płacze są jego naturalną częścią. Odnosi się do historii Genesis 50, w której bohaterowie stoją przed śmiercią ojca i radzą sobie z jego emocjami.
2 Koryntian 1:3-4: „Błogosławiony Boga i Ojciec naszego Pana Jezusa Chrystusa, Ojciec miłosierni i Boga wszelkiego pocieszenia, który pociesza nas we wszystkich naszych udrękach, aby po pocieszeniu otrzymujemy od Boga, Możemy pocieszyć tych, którzy przechodzą udręki. ” Ten werset mówi o tym, jak Bóg jest Bogiem pocieszenia i jak może pomóc nam przezwyciężyć nasze udręki i pocieszyć innych, którzy je przechodzą. Odnosi się do historii Genesis 50, w której Józef i jego bracia pocieszają się śmiercią Jakuba.
Rzymian 12:18: „Jeśli to możliwe, to, ile to zależy od ciebie, dąży do pokoju ze wszystkimi ludźmi”. Ten werset mówi o znaczeniu pokoju i pojednania w naszych związkach. Odnosi się do historii Genesis 50, w której Józef i jego bracia w końcu pogodzają po latach konfliktu.
Efezjan 4:32: „Wcześniej błaganie o siebie, współczując, wybaczając wam wzajemnie, jak Bóg wybaczył wam w Chrystusie”. Ten werset mówi o znaczeniu przebaczenia w naszych związkach. Odnosi się do historii Genesis 50, w której Józef przebacza swoim braciom za to, co mu zrobili w przeszłości.
Mateusza 5:4: „Błogosławieni są ci, którzy płaczą, ponieważ zostaną pocieszeni”. Ten werset jest częścią błogosławieństwa Jezusa i mówi o tym, jak ci, którzy płaczą, będą pocieszeni. Odnosi się do historii Genesis 50, w której bohaterowie stoją przed śmiercią Jacoba i radzą sobie z emocjami żałoby.
Rozdziały: