Księga Psalmów, 137

7. Przypomnij, Panie, synom Edomu, dzień Jeruzalem, kiedy oni mówili: Burzcie, burzcie - aż do jej fundamentów!

Versets liés à Księga Psalmów, 137:

Psalm 137 jest lamentacją ludu Izraela, który jest wygnany w Babilonie, z dala od ich ojczyzny i świątyni Jerozolimy. Wyrażają swój smutek i tęsknotę za Syjonem, świętym miastem Bożym, które jest teraz zdruzgotane. Poniżej znajduje się pięć wersetów związanych z tematami opisanymi w Psalmie 137:

Izajasza 52:8: „Głosy ich Atalanów! Podnoszą głos razem, ponieważ widzą z własnymi oczami powrót Pana na Syjon”. Ten werset mówi o powrocie ludu Izraela na Syjon i przywrócenie ich ziemi.

Lamentacje 1:4: „Drogi Syjonu są smutne, ponieważ nikt nie przychodzi na imprezy. Wszystkie ich drzwi są opuszczone; ich kapłani westchniają, ich młode kobiety są smutne i sama jest w goryczy”. Ten werset opisuje smutek i samotność Syjonu po zniszczeniu przez Babilończyków.

Jeremiasz 51:50: „Słyszałem, wygnani, że są daleko od mojej ziemi! Pan osądził Babilon i uciszy go”. Ten werset mówi o zemście Boga na Babilonie, która zniszczyła Jerozolimę i doprowadził lud Izraela do wygnania.

Psalm 126:1: „Kiedy Pan sprowadził jeńców z powrotem do Syjonu, byliśmy jak ci, którzy marzą”. Ten werset mówi o radości i zdziwieniu ludu Izraela, kiedy zostali uwolnieni z wygnania i mogli wrócić do Syjonu.

Ezechiela 11:17: „Dlatego powiedzmy, tak mówi Pan Bóg, zgromadzę was wśród narodów i zgromadzę ich z ziemi, które jesteście rozproszeni, i dam wam ziemię Izraela”. Ten werset mówi o obietnicy Boga, że ​​sprowadzi swój lud z powrotem do ich ziemi i przywrócić ich.