1 Po tych wydarzeniach Pan tak powiedział do Abrama podczas widzenia: Nie obawiaj się, Abramie, bo Ja jestem twoim obrońcą; nagroda twoja będzie sowita.
2 Abram rzekł: O Panie, mój Boże, na cóż mi ona, skoro zbliżam się do kresu mego życia, nie mając potomka; przyszłym zaś spadkobiercą mojej majętności jest Damasceńczyk Eliezer.
3 I mówił: Ponieważ nie dałeś mi potomka, ten właśnie zrodzony u mnie sługa mój, zostanie moim spadkobiercą.
4 Ale oto usłyszał słowa: Nie on będzie twoim spadkobiercą, lecz ten po tobie dziedziczyć będzie, który od ciebie będzie pochodził.
5 I poleciwszy Abramowi wyjść z namiotu, rzekł: Spójrz na niebo i policz gwiazdy, jeśli zdołasz to uczynić; potem dodał: Tak liczne będzie twoje potomstwo.
6 Abram uwierzył i Pan poczytał mu to za zasługę.
7 Potem zaś rzekł do niego: Ja jestem Pan, który ciebie wywiodłem z Ur chaldejskiego, aby ci dać ten oto kraj na własność.
8 A na to Abram: O Panie, mój Boże, jak będę mógł się upewnić, że otrzymam go na własność?
9 Wtedy Pan rzekł: Wybierz dla Mnie trzyletnią jałowicę, trzyletnią kozę i trzyletniego barana, a nadto synogarlicę i gołębicę.
10 Wybrawszy to wszystko, Abram poprzerąbywał je wzdłuż na połowy i przerąbane części ułożył jedną naprzeciw drugiej; ptaków nie porozcinał.
11 Kiedy zaś do tego mięsa zaczęło zlatywać się ptactwo drapieżne, Abram je odpędził.
12 A gdy słońce chyliło się ku zachodowi, Abram zapadł w głęboki sen i opanowało go uczucie lęku, jak gdyby ogarnęła go wielka ciemność.
13 I wtedy to Pan rzekł do Abrama: Wiedz o tym dobrze, iż twoi potomkowie będą przebywać jako przybysze w kraju, który nie będzie ich krajem, i przez czterysta lat będą tam ciemiężeni jako niewolnicy;
14 aż wreszcie ześlę zasłużoną karę na ten naród, którego będą niewolnikami, po czym oni wyjdą z wielkim dobytkiem.
15 Ale ty odejdziesz do twych przodków w pokoju, w późnej starości zejdziesz do grobu.
16 Twoi potomkowie powrócą tu dopiero w czwartym pokoleniu, gdy już dopełni się miara niegodziwości Amorytów.
17 A kiedy słońce zaszło i nastał mrok nieprzenikniony, ukazał się dym jakby wydobywający się z pieca i ogień niby gorejąca pochodnia i przesunęły się między tymi połowami zwierząt.
18 Wtedy to właśnie Pan zawarł przymierze z Abramem, mówiąc: Potomstwu twemu daję ten kraj, od Rzeki Egipskiej aż do rzeki wielkiej, rzeki Eufrat,
19 wraz z Kenitami, Kenizytami, Kadmonitami,
20 Chetytami, Peryzzytami, Refaitami,
21 Amorytami, Kananejczykami, Girgaszytami i Jebusytami.
Versículos relacionados com Księga Rodzaju, 15:
Rozdział 15 Księgi Rodzaju zaczyna się od Boga potwierdzającego jego obietnicę, by dać Abrahamowi duże zejście i ziemię do życia. Abraham wyraża swoją troskę o to, a Bóg tworzy z Nim pakt, symbolizowany ofiarą zwierząt. Abraham zasypia, a Bóg daje mu proroczą wizję przyszłości swego ludu. Poniżej znajduje się pięć wersetów związanych z tematami omówionymi w Księdze Rodzaju 15:
Psalm 105:9-11: „Pamięta na zawsze ze swojego przymierza, słowo, które nakazał, przez tysiąc pokoleń przymierza, które złożył z Abrahama, przysięgi, który złożył na Izaaka. Potwierdził go jako dekret dla Jakuba, Jako przymierze wieczne dla Izraela ”. Ten Psalm mówi o przymierzu Bogu wykonanym z Abrahama i o tym, jak została rozszerzona na swoich potomków.
Rzymian 4:3: „Bo co mówi Pismo Święte? Abraham wierzył w Boga, a to zostało mu uznane za sprawiedliwość”. Ten werset jest odniesieniem do momentu, w którym Bóg złożył obietnicę wielkiego pochodzenia Abrahamowi i wierzył w Boga.
Hebrajczyków 6:13-14: „Kiedy Bóg złożył obietnicę Abrahamowi, ponieważ nie było nikogo większego, dla którego przysięgał, przysięgał dla siebie, mówiąc: z pewnością cię pobłogosławi i pomnożę potomków”. Ten werset podkreśla fakt, że Bóg obiecał Abrahamowi i ją spełnił.
Galacjan 3:16: „Obietnice zostały złożone Abrahamowi i jego potomkowi. Pismo nie mówi:„ A potomkowie, „chcąc oznaczać wielu, ale” i jego potomka, „chcąc oznaczać jednego, kto jest Chrystusem”. Ten werset podkreśla znaczenie pochodzenia Abrahama i jego relacji z Jezusem Chrystusem.
Jana 8:56: „Abraham, twój ojciec, cieszył się myślą o tym, że zobaczył mój dzień; widział go i radował się”. Ten werset mówi o proroczej wizji, którą Bóg przekazał Abrahamowi, pokazując Mu przyszłość, w tym przyjście Jezusa Chrystusa.
Poglavlja: