1 A teraz śmieją się ze mnie wiekiem ode mnie młodsi. Ich ojców umieścić nie chciałem z psami przy mojej trzodzie:
2 bo cóż mi po pracy ich rąk, gdy siły ich opuściły,
3 wynędzniali z biedy i głodu? Zrywają rośliny pustyni, ziemi od dawna jałowej.
4 Żywią się malwą i liśćmi krzewów. Chlebem ich - korzeń jałowca.
5 Społeczność się ich wyrzeka, krzyczy się na nich jak na złodzieja,
6 mieszkają na brzegu rzeki, w jamach podziemnych i skałach.
7 Między krzewami zawodzą, stłoczeni, nocują pod cierniem;
8 jak synów przestępcy i głupca wypędza się ich z ojczyzny.
9 A teraz jestem przedmiotem ich fraszek i tematem wesołych pieśni,
10 brzydzą się, omijają z dala, nie wstydzą się pluć mi w twarz.
11 Cięciwę mą On zluźnił, zwalił mnie, wytrącił mi wodze z ust moich.
12 Motłoch mi stanął po prawej stronie, nogom mym odejść rozkazał, na zgubne skierował mnie drogi.
13 Zniszczył mą ścieżkę, starał się o moją zagładę, nie było żadnego sprzeciwu.
14 Wszedł poprzez wyłom szeroki, wpadł jak zawierucha.
15 Nagły strach mnie ogarnął, jak burza porwał mi szczęście. Uciecha minęła jak chmura.
16 We łzach rozpływa się dusza, zgnębiły mnie dni niedoli,
17 nocą kości me jak piec rozpalone, cierpienie moje nie milknie.
18 Suknia mocno do mnie przywarła, szczelnie przylega tunika,
19 gwałtownie do błota On mnie wrzucił, podobny jestem do pyłu i piasku.
20 Ciebie błagam o pomoc. Bez echa. Stałem, a nie zważałeś na mnie.
21 Stałeś się dla mnie okrutny. Uderzasz potężną prawicą.
22 Porywasz, zezwalasz unosić wichrowi, rozwiewasz moją nadzieję.
23 Wiem, że mnie prowadzisz do śmierci, wspólnego miejsca żyjących.
24 Czy zniszczonemu nie podaje się ręki? W nieszczęściu nie woła się o pomoc?
25 Czy nie płakałem z innym w dzień smutku? Współczuła z biedakiem ma dusza.
26 Czekałem na szczęście - a przyszło zło, szukałem światła - a nastał mrok.
27 Wnętrze mi kipi, nie milczy, bo spadły na mnie dni klęski.
28 Chodzę sczerniały, spalony od słońca, powstaję w gromadzie, by krzyczeć.
29 Stałem się bratem szakali i sąsiadem młodych strusiów:
30 Ma skóra nad piec rozpalona, a kości me - nad wiatr piekący,
31 stąd gra mi harfa żałobnie, a głos piszczałki posmętniał.
Versículos relacionados com Księga Hioba, 30:
Job 30 to rozdział, w którym Job opisuje jego udrękę i cierpienie po utracie wszystkiego, co miał. Porównuje swoją obecną sytuację z poprzednim życiem, kiedy był szanowany i udany. Aby zapewnić pięć wersetów związanych z tematami omówionymi w Job 30, wersety Job zostaną wykluczone z wyników.
Psalm 34:17-18: „Sprawiedliwy wołać, Pan je słyszy i dostarcza ze wszystkich swoich udręk. Pan jest blisko tych, którzy mają złamane serce i ratuje tych z zabitym duchem”. Ten werset Psalmów podkreśla bliskość Boga do tych, którzy cierpią i ich gotowość do ich zbawienia.
Psalm 42:11: „Dlaczego jesteś taki smutny, o mojej duszy? Dlaczego jesteście tak zaniepokojeni we mnie? Umieść w Bogu swoją nadzieję! Bo nadal będę go chwalić; jest moim Zbawicielem i moim Bogiem”. Ten werset Psalmów podkreśla znaczenie umieszczenia nadziei w Bogu w trakcie cierpienia i zniechęcenia.
2 Koryntian 4:8-9: „Ze wszystkich stron jesteśmy zmuszeni, ale nie zniechęceni; jesteśmy zakłopotani, ale nie desperaccy; jesteśmy prześladowani, ale nie porzuceni; zabici, ale nie zniszczeni”. Ten werset 2 Koryntian podkreśla zdolność wytrwania w trakcie trudności i wyzwań.
1 Piotra 5:10: „A Bóg wszelkiej łaski, który wezwał ich do swojej wiecznej chwały w Chrystusie Jezusie, po krótkim czasie cierpieniu, przywróci je, potwierdzi, daj im siłę i będzie dla nich stanowczo dla nich . Podstawy. " Ten werset 1 Piotra obiecuje, że Bóg przywróci i wzmocni tych, którzy cierpią przez krótki czas.
Rzymian 8:18: „Uważam, że naszych obecnych cierpień nie można porównać do chwały, która zostanie w nas ujawniona”. Ten werset Rzymian podkreśla wieczną perspektywę i nadzieję, że obecne cierpienia są tymczasowe w porównaniu do przyszłej chwały.
Capitoli: