Księga Hioba, 17

1. Zgnębiony duch - minęły dni, tylko grób mi pozostaje.

Versi relativi a Księga Hioba, 17:

W rozdziale 17 pracy bohater nadal opłakuje swoją trudną sytuację i brak nadziei, jaką czuje o przyszłości. Czuje się pogardzany przez swoich przyjaciół i opuszczony przez Boga. Poniżej znajduje się pięć wersetów związanych z tematami omówionymi w tym rozdziale:

Psalm 88:8: „Wyrzuciłem znajomych z twoich oczu; zrobiłem dla nich horror. Jestem zamknięty i nie mogę odejść”. Ten werset przedstawia samotność, jaką odczuwa praca i sposób, w jaki odszedł od swoich znajomych z powodu cierpienia, przez które przechodzi.

Izajasza 53:3: „Został pogardzany, a najbardziej odrzucony wśród ludzi, człowieka bólu i doświadczony w pracy; i jako jeden z których mężczyźni ukryli twarz, był pogardzany, a my wcale tego nie zrobiliśmy. " Ten werset mówi o tym, jak Job jest pogardzany i odrzucony przez jego przyjaciół, a nawet Boga.

Psalm 88:15: „Jestem zaniepokojony i mam zamiar umrzeć z powodu mojej młodości; noszę na mnie przerażenia, które prowokuję, i jestem całkowicie zdesperowany”. Ten werset opisuje desperacki stan Hioba, który uważa, że ​​od czasu swojej młodości niosą ciężar cierpienia.

Lamentacje 3:18: „Powiedział, że moja siła i moja nadzieja zostały pochłonięte w Panu”. Job uważa, że ​​stracił całą swoją siłę i nadzieję, szczególnie w odniesieniu do Boga, i że nie ma nic więcej do trzymania.

Psalm 22:14: „Jestem wylany jako woda, a wszystkie moje kości są zaniepokojone; moje serce jest jak wosk, stopione na środku moich jelita”. Ten werset ilustruje słabość fizyczną i emocjonalną, którą odczuwa Hiob, porównując ją z wodą i stopionym woskiem.